Kalkıp yürümenin vakti geldi, yağmurun üstüne üstüne. Korkmadan, korunmadan; bir kot, bir gömlek, ellerin ceplerinde, dilinde eskilerinden kalma bir şarkı.
Sağanak yağmuru teninde hissediyorsun. Islak bedenin, karışık fikirlerinden ve aşık kalbinden arınmaya çalışıyor yürürken. Doğuştan sarhoş bir ruhu ayıltmak için ya da çorak bir bedeni yeniden filizlendirebilmek için ne kadar su gerekir acaba?
Tenhalarda yetişmiş çimenlerden ıslak toprak kokusu yayılıyor. Aylak ayakların bile yürümeye can atıyor şimdi. Kalkıp yürümeye başlıyorsun yağmurun üzerine, bedenin ıslandıkça hafifleşiyor. Kendini buluyorsun. Kalabalık şehrin, korkak insanları saçaklar altına saklanmışken Sen, bomboş sokağın keyfini çıkartıyorsun.
Yağmur delicesine yağıyor üzerine üzerine. Yaptığın hataların intikamını alırcasına çarpıyor yüzüne yağmur damlaları, hafifçe kaşlarını çatıyorsun. Daha hızlı yürümeye başlıyorsun. Daha hızlı yürüyünce kendinden kaçılmadığını anlıyorsun…
İnatçı iki aşık gibi, birbirinizin üzerine yürüyorsunuz. O yağmaktan yorgun, sen yürümekten…
Diniveriyor ansızın yağmur, yere yığılıyorsun… Oturup bir köşeye Yağmurun ardından gök kuşağını izliyorsun saatlerce…
Tümer Yıldırım
Yorum Yok