Islak bir yoldan geçmiştik o sabah
üstümüz başımız çiçek bahçesi bazı şehirlerden.
“Bütün şairler ölü olmak ister yaşarken” dedi birisi.
Birisi onu düzellti.
Bilemiyordum, biz bir vapurun yan tarafındaydık sadece.
Eyüp’te ezan okunuyordu.
Bazı adamlar maça kızını sıkıştırmış,
o yanaklarını, al karası…
o gül bilmemiş ellerini…
O yerlerini, bu yerlerini,
tutup tutup bir ibadete katık ediyorlardı.
“Bütün şairler onu bulmak ister yaşarken” dedi birisi.
Diğer birisi kafa salladı, çayını yudumladı.
Çok mu yalnızdık yoksa yalnızlığın aritmatiği mi yanlıştı.
Pekala sevişebilirdik yahut gidip bir denizi içer gelirdik.
“Bunu yalnız yapabilirim” dedi şair, diğeri kalktı oturduğu yerden.
Terketmek için bir sevdayı iki kişi yeterliydi ve
“Bütün şairler bunu bilirler yaşarken” diyecekti şimdi o kişi.
Ben başımı salladım, bir iskete kuşu tünedi karşıdaki çalılığa.
Artık kimse ısrar edemeyecek yanlızlığında.
@Üçüncü Eski
Yorum Yok