Vişneçürüğü rengiydi ensenin arkası
Saçlarını usta bir terzi kıvamında toplamıştın
Tek teli bile özgür değildi
Tıpkı kafesteki kuş misali
Çaresizliğini susarak haykırıyordu
Ve gittikçe de çoğalıyordu , nil nehri gibi
Rüzgar tenine değdikçe
Benim içim senden fazla ürperiyordu
Yalnız kalmış bir çocuk gibi
Ben tüm kifayetsizliğimle
Karşındaydım işte tam karşında
Seni o ilk gördüğüm gün.
El Arte
Yorum Yok