sanırım
ben hayatta yitip giden bir düşün
son kelimesiydim
ve rüzgarla kırıldım kaldım
bu şehrin göbeğinde.
dağılan her parçanın akıbetinde
sen,
kendi cümlelerin ile doluyordun kadehime,
ben
her damlada sarhoş olup
öfkeleniyordum sözcüklerine,
sen gitmek kokuyordun,
ben yalnızlık,
işte hep bu yüzden
ayrı dünyalarda
bir tek düş için yanıyordu
parmaklarımız,
tenimizden kopuk sevmelerin
hesabını tutuyorduk,
onbir parmağın dokunzuncusuyla.
sen gitmeyi düşlemiştin
ben kal diyememeyi
ve ayrılık
bir veresiye defterinin orta yerine
şişirilerek yazılmış ekmekler misali
tıkıyordu boğazımızdaki sevileri.
sen aşk oluyordun
ben sadece sessizlik…
sen gidiyordun
ben kal diyemeden ölüyordum
ifadelerin ifadesizliği esir alıyordu bizi
ve sen
bir köyün çeşmesinden su dolduran
köylü kızı oluyordun,
ben
başlık parası için şehre gidip
dönmeyen avare bir serseri..
adımız aşk oluyordu
künyemiz
sadece sessizlik
Tali
Yorum Yok