Yağmur altında bir gece vakti, ellerim üşümesin diye ceplerimde, geri kalanım cesaretin son haddinde…
İstanbul’un bilmediğim bir yerinde yürüyorum. Geç vakte kadar oturanların evlerinden süzülen televizyon Işıklarından başka ışık yok. Etraf karanlık, aklım karanlık… Cevapsız sorular ve düşünmekten sararmış fotoğraflar uçuşuyor zihnimde. Sonra hikayeleşiyor tüm yaşananlar, yarı gerçek yarı yalan. Çehov hikayeleri gibi, ne başı var ne sonu. Başrollerde sen ve ben, geri kalan her şey figüran.
Yürümeye devam ediyorum; üstüm ıslak, gözler ıslak… kendime değil de yazdığım hikayelere üzülüyorum, bir başkası gibi. Uyduruk cümlelerden anlamaya çalışıyorum; seni, beni, bizi… Eksik satırları seçiyorum, istemsiz tekrarladığım metaforları buluyorum. Hiç bir ortak yanı olmayan bunca şeyi nasıl sende birleştirebiliyorum, anlayamıyorum. Acaba her şey olduğundan mı? Yoksa hiç var olmadığından mı ?
Yağmur diniyor bir an; bir zamanlar söylediğin ne varsa yağmaya başlıyor bu defa… Kaçış yok bu sağanaktan, ağaç gölgesi, apartman pervazı nafile. Daha hızlı adımlar görünürdeki tek çare. Damlalar üstümde, sözcükler içimde; ben sele kapılmış bir halde…
Sokak sokak dolaşıp, satır satır düşünüyorum bir kadeh şarabın ardından. Şiir gibi daha az kelime daha çok anlam… Tanıdık bir meyhane gibidir şiirler; uzun cümlelerin eksik kalmasından yorgun düşenler, bir de kendini düşler aleminde sananlar; burada bulunurlar… Bir an duruyorum biraz tepelik bir yerde ve şöyle bir bakıyorum etrafa; hüzün yakışıyor bu şehre diyorum biraz yüksek sesle. Peki hüzün yakışır mı insana? Bir su birikintisine dönüyorum ve bakıyorum yüzüme; yakıştıramıyorum kendime.
Bir duvara yaslanıyorum. gözlerimi yumup, yüze kadar saymaya başlıyorum; çocukluk adeti; “önüm arkam sağım solum yağmur, saklanmayan ıslak” deyip açıyorum gözlerimi. Gördüğüm tek şey, önümde uzanan ıssız sokak… Sokağın sonunda evimi buluyorum, binadakileri uyandırmadan yukarıya çıkıyorum. Gün ağarmadan uykuya dalıyorum…
Uzak
Yorum Yok