Bir ses duydu adam…
“Körler düş görmez ahmak, uyan artık!”
Gecenin karanlığı mıydı, düşünde gördüğü karabasan mıydı,
Yoksa doğduğunda ona verilmemiş gözleri miydi adamı ağlatan?
Hiçbiri değildi aslında, aşksızlıktan ağladı adam…
Oysa yoksunluk aşkın hammaddesiydi, bunu anladığında
Aşka olan inancını yitirdiği bir çizgide durduğundan habersizdi,
Aslında adam o anda uyandı derin uykusundan.
Ve her şeyi yoksun kıldı aşkın varlığını kanıtlarcasına…
Kapattı gözlerini yine duyacağı o sesten korkarak,
Düşlerine düştü yeniden…
Önce denizin tuzla karışık yeşil kokusunu duydu,
Sonra uğul uğul esen esmer rüzgarı hissetti teninde.
Uyanmamak için “aşka inan” dedi adam kendine
Yoksun kılmanın tam zamanı işte.
Deniz dilsiz, rüzgar sağır,
Ama ikisi de aşık birbirine.
Kör adam o gün bugündür rüyalarını aydınlatan,
Yoksun bir aşka bırakır kendini.
Kendi sesini anlatamayan dilsiz denizle,
Kendi sesinde boğulmuş sağır rüzgarın bestesini dinler.
Kendi yoksunluğuna inat düş kurmaya devam eder…
 |
Yazar: İrem Erol | |
|---|---|---|
| E-Posta:iremerol@yahoo.com |
Yorum Yok