Çarmıha gerilmiş gibi duruyorum karanlık bir odanın tam ortasında
Bileklerim acı içinde, yerde kanlı geçmişim
Beni tutan ipler hapsolduğum duvarlardan daha sağır
Uzun bir uykunun en derininde bir karabasan görmüş gibiyim
Sesim kısık, hareketsiz bedenim ve umarsız deniz yeşili gözlerim
Sadece sen duyabilirsin, sadece sen görebilirsin, sadece sen kurtarabilirsin beni…
Yaşadıklarımı değil yaşamadıklarımı hatırlatansın
Çağırıyorsun duyuyorum, turuncu bulutların habercisiyim diyorsun
Ben senden yardım etmeni umdukça uzaklaşıyorsun
Bir cümleyi tekrarlıyorsun mütemadiyen
“Seni sana yaklaştırmaya geldim, kendini bulduğunda kurtulacaksın iplerinden
Çıkacaksın aydınlığa, yerde geçmişinin kan izleri değil turuncu bulutlar göreceksin”
Sana inandıkça aydınlanıyor her yer, karanlık çekiliyor köşesine,
Gün ışığı doluyor ıssız odama, duvarlar aynalara bürünüyor apansız
Başımı nereye çevirsem ben, gördüğüm suretten utanıyorum
Ağlıyorum, ağlıyorum, ağlıyorum
Gözyaşlarım aktıkça yerdeki kan izleri turuncuya dönüyor…
Nemli gözlerle uyanıyorum
Karşımda seni görüyorum
Artık sağır duvarlar yok,
Çarmıhta çakılı olmadığımı ayrımsıyorum
Hafifliyorum turuncu bulutlara bakarak
Yükseliyorum geçmişimi ardımda bırakarak
Gülümsüyorum varlığına şükran duyarak
 |
Yazar: İrem Erol | |
|---|---|---|
| E-Posta: iremerol@yahoo.com |
Yorum Yok