düşlerimin ağırlığı canımı yakıyor
bir zamanlar, koltuk altlarında kuş beslediğim kadınlar
avuçları çizgisiz bir zaman oldular
kirpiklerinden sabah güneşi sızmıyor
sözcükleri tenha
tezgahları toplanmış pazar sessizliği
evimin içinde bir sokaktılar
sahte incelikler canımı yakıyor
rüzgar, ince bir ıslık çalmıyor vapur camlarında
hangi kapıyı aralasam bir kavga başlıyor
ben dövüşmeyi bilmem
babam öğretmedi bana
bizi yalnız annemiz doğurmuyor
Kamarot
Yorum Yok