Susmak

en güzel sözlerimi

demir parmaklıklar ardında hapsetsem, sana dair

kaybetmemek için onları

sonra da birer birer yargılayıp idam etsem hepsini

sana yeterli anlamları veremedikleri için

sonra otursak seninle rüzgarlı bir sonbahar akşamı

ılık bir istanbul meltemi saçlarını savururken

uzun uzun sussak karşılıklı

ben anlatmasam

sen de dinlemesen heyecanla

konuşamadığımız konular hakkında sussak

uzun uzun

tutmasam da olur elini

hem kaçan gözlerini yakalar belki gözlerim

aynı vapurun sesini duyarız uzaklardan

kim demiş konuşmak şart diye

aynı hayalleri kurabilmek için

suskunluğumuzda kutsasak

varoluşumuzun en derin anlamsızlığını

yerde yuvarlanan sararmış sonbahar yaprakları gibi

anlamsız bir gülümseme belirse yüzünde sonra

dokunmaya kıyamadığım yanakların

ah ne kadar uzaktalar şimdi

çok uzak yıldızlar ve galaksiler gibi

uzansan tutuverecekmişsin gibi hani

zaman boynumuza asılmış soğuk pranga

yavaşça yudumladığımız çaylarımız da bitecek

aynen birgün hayatlarımızın biteceği gibi

işte bu yüzden suskunluğum

hangi cümleyi kursam

yetim kalıyor bir yanı

anlamsız

ama sen de sus nolur

hiçliğin o en dingin ve huzurlu anını

birlikte kucaklayalım

varoluşun beraberinde getirdiği

lanetlenmiş acılardan kaçarak

birlikte boğazlayalım

kötülüklerin en kötüsü olan ümitlerimizi

yarım kalan çaylarımızla kalksak masadan sonra

bazı şeyler bitmesin ümidiyle

yarım kalan hayatlar gibi

bütün tutkularımız ceplerimizde

“elvada” demesek birbirimize

“seni seviyorum” da demesek

“kendine iyi bak” demesek hiç

bir çift göz yetmez mi anlamı bulmak için

konuşmamız şart mı?

Sisifos