babamın hasreti kokuyor bu türkü,
yağmur yağıyor gözlerime apansız,
kendime çekiliyorum usul usul,
babamın kanatları eksik kalıyor gökyüzünde,
çaresiz yalnızlıklar büyütüyorum içimde ve bir fırtına kopuyor çocukluğumdan,
babamın kokusuna veriyorum ömrümün tüm yaralı anlarını.
Tutsa elimden,
kalk gidelim evlat dese,
çekip alsa beni yalnızlığımdan,
üşüyorum o sandığın kıyısına çökmüş bedenimin ağırlığında.
çok yalnız kalmışım baba,
varlığının çokluğuna hasret çocukluğumda…
Tali
Yorum Yok