Keramet

Köy meydanında toplandı bütün ahali, tanıdık tanımadık hısım akraba. O güne kadar sessiz ıssız, bir kaç kırık dökük haneden oluşan bu köy sanki doğruldu üstüne serilen ölüm kokulu topraktan, yeniden doğmuş da ahirette buluşmuş gibi yaşam dolu… Katıldılar davulla zurnanın gürültüsüne. Kader’in evinin önüne gelene kadar dans ettiler, gülüştüler, herkes ne kadar da mutluydu o gün, neye sevindiklerini bilmeden o kadar sevinçli.

Kader’i giydirdiler, beyazlara bürüdüler. Bilinmeyene uğurlanan birinin üzgün olmasına anlam veremediler. Kendileri de böyle evlenmedi mi? Sonradan sevdiler işte ne vardı, o da severdi. Herkes severdi. Ya sabrederdi sevecek umuduyla ya da katlanırdı sevmemenin kahrıyla. Anası süsledi Kader’i, başına duvağını örttü, o yüzü kendi hayalinde gördüğü şekliyle hatırlamak istercesine. Babası girdi odaya, ok gibi fırladı hepsi yerinden, saygının büyüğünü hakeden oydu tabii, o olmasa Kader de olmazdı, bu kader de. Çıktılar. Kader’i ilk sahibine bıraktılar. Babanın elinde kırmızı kuşak, yüzünde namusun gururlu tonundan bir pembelik. Bağladı kuşağı Kader’in beline, sıktı, acıttığından bihaber. Duvağın altından görünen belli belirsiz yüzüne baktı. Kader’in yazgısına isyan eden gözleri yerde. “Nikahta keramet var” dedi. Son sözü bu oldu kızına. Bunu bilseydi bile yine de derdi, adettendi. Ah şu dünyaya getirdiğin, senden olma candan daha öte adetler. Kader’e baktı, “Ne dediğimi anladın mı?” dedi. Duyduğuna inanmasını istedi. Gözbebeklerine kadar inandı Kader, inandı da gösteremedi.

Yalnızlıkla bir yastıkta kocamakmış kerameti kendinden menkul faninin yazgısı. Bir doğarken yalnızsın, bir de ölürken. Astı kendini kırmızı kuşağına, o kuşak babasının sıktığı beline değil, boynuna yakışırdı.  Davullar zurnalar sustu, köy meydanı boşaldı, ahali döndü kırık dökük hanelerine, üstlerine çektiler ölüm kokulu toprağı yeniden. Herkes ismiyle müsemma deseler de Kader bu sefer işini Tanrı’ya bırakmadı. Ya bıraksaydı?

		Yazar: İrem Erol
		E-Posta: iremerol@yahoo.com