bir sondayız, başını hatırlamıyoruz
siyah asfalt yol ne zamandır siyah lastik izi taşıyor?
ve nedir siyahı gri yapan beyaza böyle dokunan
‘Biz eskisi gibi değiliz’ diyor son okuduğum roman
otogar gidiyor otobüsler uzaklaşırken
bu şehir kimseyi kimseye bağlamıyor çirkin köprüleriyle
insanlar kendi içinde bir kalabalığın ensesinde
kimse kimsenin yalnızlığına uyanmıyor, bir uykunun son sesinde
birbirine geçmiş kilit kaldırımlar yaşanılabilir semtlerin habercisi
son sözümüz bir öncekinin yalancısı, gözümüz koridor bekçisi
ne zamandır görmez olduk baktığımız yerleri
kendimize uzaktayız, tanımıyoruz kendimizi
bir sirki andırıyor haber programları
bir insan yönetiyor tüm hayvanlığımızı, diğerleri seyrediyor
sesini içimize işlediler, ülke bir enjeksiyon çukuru
ve ben
geri alınmamış bir saat diliminde, başka bir zamanı yaşıyorum
Kamarot
Yorum Yok